Sitodruk jest jedną z metod drukowania. Technika ta wywodzi się z tzw. malowania szablonowego, znanego już w czasach starożytnych w Chinach i Japonii. Za twórców sitodruku uznaje się Japończyków - Yuzensai Miyasaki, który w XVII w wykorzystał tą metodę do ozdabiania kimon i Zisukeo Hirose, który w XIX w wynalazł szablon zwany "katagami". Wycięty z papieru motyw wzoru nanoszony był na napiętą na drewnianej ramie siatkę z włosów ludzkich lub zwierzęcych. Szablon ten stał się pierwowzorem obecnie stosowanych form sitodrukowych. Dzisiejszą formę drukową stanowi prostokątna rama, zwykle aluminiowa z napiętą na niej siatką (kiedyś z nici jedwabnych, obecnie z nylonu, poliestru lub metalu). Szablon tworzy utwardzona warstwa światłoczuła, nie przepuszczająca farby, stanowiąca negatywowy obraz drukowanego wzoru. Formą drukową są nie zakryte oczka siatki, przepuszczające farbę. Podczas drukowania w maszynie płaskiej lub rotacyjnej, maziasta farba drukowa jest rozprowadzana na całej powierzchni siatki i przesuwającym się po niej raklem jest przenoszona przez wolne oczka siatki bezpośrednio na podłoże. Sitodruk jest wykorzystywany do drukowania jedno i wielobarwnego, również wielkoformatowego, na papierze, tekturze, foliach.

Sitodruk (lub drukowanie sitowe) jest technika druku, w której farba zostaje naniesiona na ramę, na której jest rozpięta forma drukowa w postaci siatki, szablonu lub tkaniany. Obszary drukujące obrazu - przeniesionego ręcznie, fotochemicznie lub elektronicznie - nie są zakrywane, podczas gdy obszary niedrukujące zostają zakryte.

Funkcję zespołu farbowego i jednocześnie jednostki dociskowej pełni gumowy rakiel. Przesuwa się on wzdłuż ramy, przemieszczając farbę i powodując jej przeciskanie na zadrukowywane podłoże. Farba przedostaje się z oczek na podłoże w wyniku oderwania od niego siatki.

Znane są dwie metody drukowania sitowego. Rama z sitem może znajdować się w niewielkiej odległości od podłoża (sitodruk bezkontaktowy) lub dotykać do niego całą swoja powierzchnią (sitodruk kontaktowy). W pierwszej metodzie rakiel ugina siatkę, która dotyka do podłoża i w ten sposób przenosi farbę, a w drugiej siatka jest silnie napięta, tak że przyłożona do podłoża drukuje całą powierzchnią.

Do sitodruku należy stosować farby o takiej lepkości, aby nie przechodziły bez udziału rakla, ale też nie pozostawały w oczkach siatki. Farba powinna więc być mazista i mieć małą lepkość. Należy zaznaczyć, że konsystencja farb może być inna w zależności od oczekiwanych rezultatów na odbitce.